Ervina Toptani
Kur u njoha për herë të parë me historinë e Bianka Balliçit, pësova një tronditje të thellë shpirtërore e psikologjike.
Bianka Balliçi, njësoj si Pauline Petrela etj., zonja të huaja, provuan llavën e urrejtjes në lëkurë, sepse kishin një shpirt të madh, plot dashuri e dinjitet, mjaftueshëm për t’u torturuar në mënyrë çnjerëzore nga shtazët e pashpirt veshur me veladonin e vdekjes, me drapër e çekan në dorë.
Bianka Balliçi ishte gazetare italiane, piktore, artiste, e cila vjen në Shqipëri gjatë Luftës së Dytë Botërore si korrespondente e gazetës ku punonte. Në Shqipëri dashurohet e martohet me Adem Balliçin, djalë fisnik nga një familje e mrekullueshme qytetare nga Elbasani.
Në vitin 1946 fillon kalvari i vuajtjeve për Biankën, bashkëshortin e familjen e tyre. Ata arrestohen, torturohen e burgosen. Bianka nuk e takon më bashkëshortin dhe si pasojë dashuria e tyre përskuqet dhunshëm nga hekuri i zjarrit e torturës komuniste.
Bianka ishte vërtet siç e kishte emrin, e bardhë në shpirt e lëkurë, artiste që e adhuronte të bukurën, i donte njerëzit, me një buzëqeshje plot jetë, me flokë bionde e sy të mrekullueshëm të kaltër.
Pasi e torturuan, Biankën e varin nga shpatullat, të lidhur në litarë, në një lloj mënyre torturuese që pesha e trupit të rëndonte aq shumë sa pjesa e shpatullave dhe e krahëve fillonin e shkëputeshin ngadalë prej pjesës tjetër të trupit, një lloj shqyerje e gjymtyrëve.
Biankën e lidhën kështu, lakuriq, në mes të oborrit të burgut të burrave ku shumica e të burgosurve ishin miq të saj e të bashkëshortit.
Bianka e bukur, aq e re, aq e pafajshme, që përveç bashkëshortit nuk kishte asnjeri tjetër në Shqipëri, qëndroi me sy mbyllur në acarin e dimrit, me gjakun që kullonte nga trupi e që ngrinte në currila ngjyre të errët prej të ftohtit.
Të gjithë zotërinjtë që vuanin burgun komunist, u detyruan të dilnin ta shihnin një nga një si dënim këtë pamje, por askush nuk i ngriti sytë. Të gjithë qëndronin kokulur me lotët që rridhnin faqeve.
Shumëkush, po atë ditë u torturua sepse guxuan të rebelohen për Biankën, e ndërsa muret e birucave përskuqeshin me gjak intelektualësh, si dënim për mos përlyerjen e tyre në krim, Bianka qëndronte heroikisht e varur, lakuriq me flokët e shpupuritur që kishin ngrirë nga gjaku, e me sytë e mbyllur duke pritur vdekjen që nuk vinte. Ah, zemra …Nuk ndalon zemra, kur njeriu dëshiron kaq shumë që ajo të mos rrahë më!
Bianka, gruaja me shpirtin e emrin e bardhë, është ikone e kalvarit të vuajtjeve e dhimbjeve pa arsye, pa shkak, pa asnjë filozofi mbështetëse kuptimi. Bianka është viktima e absurdit dhe e urrejtjes shtazore të komunistëve antinjerëzorë ndaj njeriut!
