Otto René Castillo.
Sjellë në shqip nga Maksim Rakipaj
Një ditë,
intelektualët
apolitikë
të vendit tim
do të merren në pyetje,
nga njerëzit më të thjeshtë
të popullit tonë.
Do të pyeten
mbi atë çka bënin
kur atdheu shuhej
ngadalë,
si një zjarr i ëmbël,
i vogël dhe i vetmuar.
S’do t’i pyesë njeri
për rrobat e tyre,
as për pushimet e tyre të gjata
pas dreke.
Aq më pak për
betejat e tyre me kotësinë,
e as për mënyrën e tyre ontologjike
të fitimit të parasë,
Nuk do të merren në pyetje
mbi mitologjinë greke
e as për neverinë
që ndjenë
kur dikush mes tyre
ra i vdekur prej frikës.
Nuk do të pyeten për asgjë
mbi justifikimet e tyre absurde
të lindura nën hijen
e një mashtrimi të plotë.
N’atë ditë do të vijnë
njerëzit e thjeshtë.
Ata që kurrë s’u përfshinë
në librat dhe vargjet
e intelektualëve apolitikë,
por që për çdo ditë iu sillnin
bukën dhe qumështin,
vezët dhe pitet,
ata që iu qepnin rrobat,
ata që iu ngisnin veturat,
ata që kujdeseshin për qentë dhe kopshtet e tyre,
e që punonin për ta,
Dhe do t’i pyesin:
“Ç’bëtë ju kur të varfrit
vuanin, dhe kur digjej flakë
butësia dhe jeta e tyre?”
Intelektualë apolitikë
të vendit tim të shtrenjtë,
ju s’do keni asnjë përgjigje.
Korbi i heshtjes do vijë t’ju shqyejë
zorrët.
Mjerimi juaj
do ju brejë shpirtin,
dhe do ta qepni gojën
të turpëruar nga vetja./ KultPlus/
