Teki Dërvishi
(1943 – 2011)
1.
Tue i zbrazë gotat plot me natë e vetmi
Kam pa se si vdekja e dehja janë krijue
N’ato çaste asgja – pos nji varg me këndue
S’kam dashtë tjetër dhe – me vdekë i ri!
I kisha ndërmend të gjithë që andrrojnë
Ashtu t’përlotun e nëpër botë të tretun
Ngrohtësinë e bashkimit ata e kërkojnë
-Nata… dhe vorret e shokëve të vdekun!
I dehun kam humbë këmishë, orë e këpucë
Në qytetin e panjoftun si udhëtar i pacak
Edhe fëmijët e qentë e rrugës m’kanë ngucë!
Skaj zabeli, n’rrugë, i qetë flej e andrroj
Në qiell yjet xixillojnë. Mandej do pika shiu
M’ranë në sytë e mi e ngrohtë nisa t’vajtoj!
2.
Tue këndue si dru i mpimë këndoja n’pikllim
Atë natë në rrugë, kur në gotë deshta me e gjetë
Barin që shëron e fal harrim, o nji gjumë të qetë
Por, pash’ se shpëtim s’kam deri n’vorr e mbarim.
Kam zbrazë gotë mbas gote e ato lehtë janë sosë
Si marrëzia shkatrrimi dhe kotësia ime e marrë
Pastaj jam shkrrye rrugëve t’përlloçuna si zagar
Që kështu vetëm disa çaste të idhëta janë vorrosë.
Kjo natë më ban kënaqësi tue e pa veten të ndytë
Të ndamë nga ata që prania ime i skuq e turpnon
E që shpirt e ndërgjegje i kanë të zhytun në baltë.
Sepse me dijtë me u pjekë në jetë si piqet fryti
Që bie në tokë, atëherë kur ma nuk ka çka me pritë,
-Asht njisoj si me e shijue jetën për së dyti.
3.
I ruej ca fjalë që më shërojnë si bari
Dhe ika nëpër terr që veç vetë të vuej,
Si poetin që e vyshk veç dhimba e huej
Shkova atje ku më pret nderi dhe litari.
Kështu i duhet kokës sime pak të marrë
Që s’asht bindë se muri nuk thyhet me kokë
Që tash i zi i lanun i mjerë e pa shokë
Derisa vehten nji ditë me vargje kam me e varë.
Dhe këndova gjatë, derisa humba në terrin
E rrugës që prap ka me më dërgue n’pikllim
E thashë: i lumi, edhe në jetë e kam pa ferrin.
Flaka e fikun përherë zjarre të reja më ka falë
Flaka nuk fiket tash kur dëshiroj me e shue
Mendoj se asht fikë – por hini i fikun më kallë.
4.
Edhe kështu i ri e i thyem andrroj me vdekë
Derisa breznitë të pështyjnë në veprat e mia
N’bredhje të kota, n’kangë t’marra, shkoi djalëria
E, tjetri, si unë, gjurmave a do të më ndjekë?
S’mundem ma me këndue e as me heshtë nuk dij
E helmi i kangëve të mia veç mue po më helmon
Si gjeth n’vjeshtën e shëmtueme po më shndërron
E t’lodhun deri te kanga po më shtyn të vij.
E unë nga ajo që deshta nga muza me krijue
E humba nëpër stinë që shkuen kurrgja pa më lanë
Pos helmit që rritet në kët kangë që po më vranë.
Për veti po flas, për lot, bredhje e kujtime
E i humbun nuk jam veç unë që dij idhët me këndue
Por edhe të meridianeve që mëshihen në kangën time…
5.
Ma vonë, ai nuk e din, do t’i lindë në jetë,
Me i falë si mëshirë pak dashuni të ngrohtë
– Vargu që do t’i klithë aq shurdhët e ftohtë
E për ta madhnue, mbas vdekjes ka me i mbetë.
Ma vonë i çmendun si Van Gogu do ta prenë
Dhimbën e vet që nuk i pushon veç me gjak
I humbun, pa shpresë në jetë, ai ka etje pak
Mbas vdekjes ç’do t’i duhet ashti që i vjen?
Kështu ka me vdekë të nesërmen ka me u harrue
Për ne s’ka me qenë dhimbë që lotë na falë
Se koha shkel lule e lule e s’din me u ndalë.
Asnjiherë nuk ka ardhë ajo që ka dijtë me shkue
E atij me dhunë ja vodhën krejt qëllimet në jetë
E, e lanë si qiriun vetëvehten tue djegë e tretë.
6.
Tash i mbylli edhe sytë në qepalla brenga e randon
Edhe uji asht i pastër kur ai po pushon nën urë
Rrjedh i qetë që të mos e zgjojë tue u përplasë për mur
Kangën e tij vala ja thotë valës deri sa ai pushon.
Sa bukur, mandej vjen nji ditë e mbushun plot diell
Qyteti ringjallet, por ai s’do të zgjohet kurr ma
S’ka me e pa natën e zezë as hanën n’liqen tue u la
S’ka ma për t’i këndue as kangët që veç vnerë kanë vjellë.
Kështu, lumi e pat përcjellë atë trup të mbetun
Që nuk pat kush me e dërgue as deri n’rrugën e mbrame
Që qentë e rrugës mos ta rrëmbejnë si prenë e gjetun.
Lumi e pat përcjellë deri në zabelin ma të vetmuem
Deri sa kanga e valës së tij u qetësue në atë lëndinë
Dikur e qiti në bregun e tij dhe gjethet e vjeshtës e mbuluen.
