Maya Angelou
Shkëmbinjtë në distancë, kodrat rrëqethen
Luanët ulen poshtë
Në lëndina të gjata.
Edhe elefantët madje,
Rendin pas sigurisë.
Kur bien pemët e mëdha
Në pyje
Gjërat e vogla tërhiqen në heshtje
Shqisat e tyre
Gërryhen përtej frikës.
Kur vdesin shpirtrat e mëdhenj
Ajri rreth nesh bëhet
I lehtë, i rrallë, steril.
Ne marrim frymë shkurtimisht,
Sytë tanë, shikojnë
Shkurtimisht
Me një qartësi të dhimbshme
Kujtesa jonë papritur mprehet
Heton
Gërmis fjalët e mira
Të pathëna
Ecjet e premtuara
Që s’u bënë kurrë…
Shpirtrat e mëdhenj vdesin dhe
Realiteti ynë, i lidhur me to
Ndahet prej nesh.
Shpirtrat tanë
Varen nga natyra e tyre
Tani tkurren, fishken.
Mendjet tona, të formuara
Dhe informuara nga rrezatimi i tyre
përmbysen.
Ne nuk jemi dhe aq të çmendur
Por të nënshtruar ndaj injorancës së pashqiptuar
Të shpellave të terrta, të ftohta.
Dhe kur vdesin shpirtrat e mëdhenj
pas njëfarë kohe çerdhon paqja
Ngadalë dhe gjithmonë
Në mënyrë të parregullt.
Hapësira mbushet me
një lloj vibrimi elektrik.
Shqisat tona, të restauruara
Që nuk do të jenë më kurrë të njëjtat
Na pëshpërisin.
Ato ekzistonin. Ato ekzistonin.
Ato mund të jenë. Të jenë dhe të jenë më mirë
Sepse ato kanë ekzistuar.
