Gabriel García Márquez
Është një periudhë kur ne prindërit
mbesim jetimë prej fëmijëve tanë.
Se fëmijët rriten
pavarësisht nesh, si
pemë zhurmuese e zogj të pakujdesshëm.
Rriten pa i marrë leje jetës.
Rriten me një tringëllimë të gëzueshme e,
ndonjëherë, me arrogancën mburrëse.
Por nuk rriten çdo ditë, rriten papritur.
Një ditë ulen pranë teje dhe me një natyrshmëri të pabesueshme të thonë çfarëdolloj gjëje
që të bën të mendosh se ajo krijesë
e pelenave, tash është rritë!
Kur u rrit e ti nuk e vure re?
Ku mbeten festat fëminore,
loja në rërë, ditëlindjet me palaço?
Fëmija rritet në një ritual
të bindjes organike dhe mosbindjes civile.
Tash je aty, në derën e diskotekës
duke pritur jo vetëm që të mos rritet,
por që të shfaqet.
Aty janë shumë prindër në timonë,
duke pritur që të dalin.
E aty janë fëmijët tanë, ndërmjet
hamburgerëve dhe pijeve të gazuara.
Me uniformën e gjeneratës së tyre dhe
çantat jokomode dhe të rënda në shpatulla.
Atje jemi ne, me flokët e thinjur.
Dhe ata janë fëmijët tanë, të cilët
i duam pavarësisht nga goditjet e erërave,
nga të korrat e pakta të paqes,
të lajmeve të këqija dhe diktaturës së orëve.
Ata u rritën të ushtruar, duke vëzhguar e duke mësuar
me gabimet dhe të vërtetat tona.
Para së gjithash me gabimet që
shpresojmë të mos përsëriten.
Është një periudhë kur ne prindërit shkojmë duke mbetur jetimë prej fëmijëve tanë.
Tash nuk do t’i kërkojmë më
në dyert e diskotekave e të kinemasë.
Kaloi koha e pianos, futbolli, baleti, notimi.
Dolën nga ulëset e pasme dhe kaluan në timonin e vetë jetës së tyre.
Do duhej të kishim shkuar më shumë pranë shtratit të tyre, në mbrëmje,
për të dëgjuar shpirtin e tyre duke frymëmarrë biseda e konfidenca mes çarçafëve të fëmijërisë, e të adoleshencës
shtretër të mbuluar nga ato pjesë figurash, afishesh, agjendash shumëngjyrëshe dhe disqesh të zhurmshëm.
Por u rritën pa e shterrë me ta krejt dashurinë tonë.
Në fillim shkuan në fshat, në plazh, krishtlindje, pashkë, pishina e miq.
Po, kishte grindje në makinë për dritaren,
e kërkesat për muzikën e kohës.
Pastaj erdhi koha kur të udhëtuarit me prindërit ishte një sforcim,
një vuajtje,
nuk mund t’i linin miqtë e tyre
dhe të dashurit e tyre të parë.
Mbetëm ne prindërit të izoluar nga fëmijët.
Kishim vetminë që gjithmonë e kishim dëshiruar, dhe na erdhi momenti në të cilin vetëm shikonim nga larg, luteshim shumë, (në atë moment e kishim harruar) që të zgjidhnin mirë në kërkimin e lumturisë dhe të pushtonin botën në mënyrën më pak komplekse të mundshme.
Sekreti është të presësh.
Në ndonjë moment do të na japin nipër.
Nipi është ora e dashurisë pa kushte dhe loja e pa provuar në
fëmijët tanë.
Prandaj, gjyshërit janë kaq të papërmbajtshëm e shpërndajnë kaq
dashuri të pakontrollueshme.
Nipërit janë mundësia e fundit për të korrigjuar dashurinë tonë.
Kështu është.
Mësojmë të jemi fëmijë, pasi jemi bërë prindër; e mësojmë të jemi prindër,
pasi jemi bërë gjyshër.
Si përfundim, duket sikur mësojmë të jetojmë vetëm pasi jeta na ikën.
T’i shijojmë fëmijët tanë në secilën prej etapave të tyre,
për aq kohë sa jemi gjallë.
