Dhe kur zemra me rrahjen e saj të fundit
Do rrëzojë murin e hijes që na ndan nga përjetësia
Për të më çuar, Nënë, përpara Zotit
Si dikur fëmijë do më mbash për dore.
Gjunjëzuar, e vendosur, përballë përjetësisë
Do të jesh një statujë, duke pritur gjykimin
Me të njëjtën sjellje
Që të shihte në jetë, në lutje.
Dridhshëm do të çosh krahët e vjetër në qiell,
Si atëherë kur u shuajte
Duke thënë: Zoti im, ja ku me ke.
Dhe vetëm kur Zoti do ketë shprehur faljen e tij
Do dëshirosh të më shohësh.
Do kujtohesh që më ke bërë të të pres gjatë,
E do të kesh në sy një psherëtimë lehtësie për faljen.
