Mahmoud Darwish
Përktheu: Elmaz Fida
Nëna jote është nëna jote,
dhe ti je biri i saj, sa herë jeni bashkë,
kurse në praninë e të tjerëve,
ajo luan rolin e vrojtueses:
Ruan një distance, falë të cilës të trajton
si një i ftuar special të mëmësisë së saj,
dhe si një person publik për të cilin s’ka nevojë
të bëjë avokati për t’a konsideruar të vetin.
Ajo sikur i murmurit dhe pëshpërit vetes:
Unë e kam lindur së pari,
tashmë ai vazhdon të lindë veten.
Ajo është po ajo,
mbështetet tek pleqëria e vet për gjithçka.
Nuk ia mundëson asnjërit nga bijtë e bijat e saj,
por as nga nipërve e mbesave,
që të ngazëllehet duke i ofruar ndihmë.
Zgjohet herët në agim…
lutet, përgatit kafenë dhe lan shtëpinë.
Vadit trëndafilat në bahçen e vogël,
pastron ajrin nga ndotja,
fshin pluhurin nga biblioteka jote e vjetër,
lan rrobat e veta, gatit ushqimin,
pret mikeshat e saj,
e nëse shpreh ndonjë ankesë,
e bën nga mungesa e dëgjuesve të përrallave të saj.
E nxitën të blejë një televizor që t’a argëtojë,
por kundërshtoi sepse nuk i duronte dot dërdëllitjet e spikereve femra e meshkuj,
ajo nuk preferon të jetë dëgjuese, por folëse.
Mëngjesin e ditës tjetër, pij me të kafenë e saj të famshme,
pasi aroma të jetë përhapur në këngën e shkruar para tre dekadash,
gjatë burgimit tim të dytë.
E pyes:
A të pëlqen kënga?
Ajo buzëqesh me ndrojtje dhe thotë:
Zoti qoftë i kënaqur me ty!
Më thotë se duhet të shkoj tani, para se të vijnë miqtë,
për të vizituar varrin e tim ati.
Ti i hedh një vështrim fotografisë së tij të varur mbi mur,
dhe e ndrydh keqardhjen dhe pikëllimin ndaj Ejubit durimtar,
të cilin Nakba e zhvendosi nga begatia në varfëri,
dhe e kaloi jetën duke të siguruar ty dhe vëllezërve e motrave të tu,
kafshatën e bukës por edhe librin,
në betejën e mundimshme me shkëmbin.
Ai nuk i mbajti sytë gjatë, siç bënte i ati i tij, nga e kaluara e vet e lumtur,
që e kundronte nga vreshtat e ullinjve dhe nga fushat e grurit,
që të mos përplasej i munduri me të plaçkiturin.
Ai mbajti barrën e së tashmes, ashtu siç ishte,
si një mbret i rrëzuar që nuk guxon t’ia hedhë sytë fronit të vet,
për të të udhëzuar ty drejt së nesërmes:
E nesërmja është para teje, bir,
prandaj mos e kthe shpesh kokën pas,
veç pasi të jesh forcuar ti dhe poezia jote.
Dhe kur u rrite e hodhe shtat,
ku dukeshe sikur të ishe vetë babai i babait tënd,
dhe kur poezia kishte fuqinë të ndryshonte paksa fatin,
fillove të ndërtosh shtëpi imagjinare nga rrënojat e tua,
nga emrat e bimëve dhe sendeve,
me qëllim që toka të qëndronte në vendin e saj
dhe jeta të kthehej në diçka që i ngjante jetës!
