Bardhyl Zaimi
Duhet të ngadalësojmë Imzot
gjithçka po ngutet drejt fundit të vetë
gjithçka po vdiret në qenësi shkurresh
gjithçka struket në pafuqi madhështore
Në thelbet njerëzore myku ushqehet prajshëm
jeta jonë nuk është më e jona
hijet e kërcënimit të padukshëm zgjaten
na prekin me andje pavetëdije
na tulatin në qoshin e ekzistencës sonë
Mbramjet nuk janë mbramje
as agimet s’janë agime
por re të verdha, gogësima toke
Netët nuk janë net
por pirgje vetmish të strukura në kolltuqe
as ditët s’janë ditë
janë ngutje të pavërejtshme në shiritin kohës
Duhet të ngadalësojmë Imzot
frymë thellë t’i marrim lules
në saksinë prej dheu të pjekur fort nga dielli
të prekim me maje gishtash të dashurit
t’i ndjejmë sërish pranë
aq pranë sa për të thithur
gjithë nektarin e ekzistencës
gjithë afshin që përfaqëson njeriun
Duhet të ngadalësojmë Imzot
përsëri të ndjejmë avullin e çajit
tiktakun e zemrës së ditës
shpirtin e gjësendeve të harruara
hapat e ardhjeve dhe ikjeve vetmitare
Duhet mbajtur shënime
duhet vizatuar fëmijërisht një botë tjetër
me rrënjë në zemrën e ditës
me degë në cepat e universit
Duhet përgjuar frymëmarrjen e tjetrit
se gjallnia e qenies kërkon qetësi e heshtje
Duhet të ngadalësojmë Imzot
gjersa gjumi ulet si mbramje mbi pemët
duar të pafajshme lëvaren si degë të njoma
është koha të mbledhim xixëllonjat e shpresës
hareshëm të përhumbur në lojën tonë
në mrizin e zanave
në atë univers të përjetshëm përrallash njerëzore
sepse gjithçka duhet ribërë nga fillimi Imzot.
