Pritjet e gjata për të marrë një rol të rëndësishëm në një vend pune po tkurren dita-ditës dhe kjo është alarmuese. Por disa punëtorë po korrin suksese duke shpenzuar dekada në të njëjtën punë.
Duke qenë se tregu i punës ka favorizuar punëtorët gjatë dy viteve të fundit, shumë punonjës kanë përfituar nga ndryshimi i peizazhit të punësimit, duke u bërë kërkues pune dhe ndërruesit e industrisë. Ndërsa mundësitë e punës lulëzojnë, ky riorganizim ka përmbysur idenë e “njeriut të kompanisë”, duke e bërë atë të duket e vjetërsuar në rastin më të mirë.
Megjithëse kjo pjesë e punëtorëve shumë të lëvizshëm ka qarkulluar shumë gjatë pandemisë, shumë punëtorë të tjerë kanë zgjedhur ende të qëndrojnë në një vend.
Lëvizja e roleve mund të jetë joshëse, por faktorë të tillë si kultura e fortë organizative, rrugët e qarta të karrierës dhe siguria e punës duken më shumë joshëse për disa punonjës. Dhe ata janë të kënaqur me zgjedhjen e tyre për të qëndruar në të njëjtin vend ku kanë punuar për vite dhe vite, raporton bbc.
Sipas punëtorëve dhe ekspertëve, ka dy arsye kryesore që punonjësit të qëndrojnë në kompani për gjithë jetën.
Së pari, disa kompani të mëdha janë krijuar për të zhvilluar, promovuar dhe mbajtur punëtorët në mënyra të ndryshme, që do të thotë se punonjësit ambiciozë mund të arrijnë majat e karrierës së tyre pa ndryshuar ndonjëherë vendin e punës. Në raste të tjera, punonjësit mund t’i japin përparësi komoditetit dhe stabilitetit financiar, ta shohin karrierën e tyre si një mjet për të arritur një qëllim dhe të zënë vendin e tyre deri në pension.
Duke u ngjitur në karrierë
Nevoja për të përparuar në jetë dhe për të arritur është e lindur, thotë Allan Lee, profesor në studimet dhe menaxhimin e organizimit në Universitetin e Exeter Business School, Mbretëri të Bashkuar.
Një kompani e vetme mund ta përmbushë këtë dëshirë dhe të plotësojë nevojat e punëtorëve ambiciozë, duke ofruar një rrugë të mirë përcaktuar karriere dhe një ndjenjë përparimi.
“Ndjenja se po ndërtoni drejt një qëllimi është një motivues i fortë për të qëndruar në një punë”, thotë Lee.
Unë mendoj se jetëgjatësia ndërton respekt dhe besim, dhe një shans për të ndërtuar diçka më të madhe se vetja, pohoi Nick.
Arkitekti me bazë në New York, Nick, filloi karrierën në një kompani në një pozicion të nivelit fillestar 30 vjet më parë, më pas u ngjit shpejt në gradë. Çdo promovim i jepte atij mundësinë për të punuar në projekte më të mëdha dhe më prestigjioze, duke projektuar zhvillime në disa nga lagjet më të lakmuara në SHBA.
“Unë u motivova duke qenë në një kompani ku u inkurajova të rritesha: një kompani ku mendoja se kontributi im vlerësohej”, shpjegon ai.
Ndërsa Nick grumbulloi më shumë përvojë, ai mori më shumë role të larta, duke udhëhequr kolegë në projekte globale shumëmilionëshe, nga Manhattan në Shanghai. “Isha me fat që munda të ndërtoj një ekip njerëzish të motivuar për të punuar së bashku dhe për të hetuar arkitekturën”, thotë ai. “Kjo do të thoshte se ishte më shumë sesa thjesht të bëje një punë: ekzistonte një kulturë që i lejonte të gjithë të ofronin punë kuptimplotë”.
Nick tani është në kulmin e karrierës së tij: një drejtues ekzekutiv dhe projektues për firmën e tij.
Nëpërmjet dekadave të përvojës, ai ka qenë në gjendje të zotërojë shumë njohuri, të frymëzojë drejtimin e kompanisë dhe të jetë pjesë e historisë së saj. “Kur iu bashkua firmës, ishin 35 persona në një zyrë – tani janë 1100 punonjës, në 24 studio në mbarë botën”, shpjegon ai dhe shton, “Unë mendoj se jetëgjatësia ndërton respekt dhe besim, dhe një shans për të ndërtuar diçka më të madhe se vetja”.
Komoditet dhe siguri
Jo çdo punëtor që qëndron te punëdhënësi për dekada do të ngjitet domosdoshmërisht në majë të shkallëve të karrierës si Nick. Disa punonjës mund të jenë të kënaqur me një renditje të qëndrueshme, të nivelit të mesëm deri në pension.
“Ata mund ta vlerësojnë zotërimin e një pozicioni dhe marrjen e rolit të një eksperti”, thotë Johnny C Taylor Jr, president dhe CEO i Shoqatës për Menaxhimin e Burimeve Njerëzore (Shrm), me qendër në Uashington, DC.
“Kjo më pas u lejon atyre të gëzojnë stabilitet, rutinë dhe një ekuilibër më të madh punë-jetë, kundrejt pozitave drejtuese dhe ekzekutive të nivelit më të lartë”, tha ai.
Lëvizjet vijnë gjithashtu edhe me rrezikun: stabiliteti dhe rehatia e karrierës mund t’i bindin punonjësit të qëndrojnë në një organizatë. Më tej, praktikat financiare mund të nënkuptojnë se një organizatë që ofron rritje të qëndrueshme pagash dhe plane pensionimesh është më e aftë të mbajë për një kohë të gjatë punëtorët. “Pasiguria mund të jetë një burim stresi”, thotë Lee. “Njerëzit duan siguri. Dhe megjithëse qëndrimi në një kompani për gjithë jetën mund të mos jetë më pritshmëria, dikush që e di se ka një punë për të ardhmen e parashikueshme mund të jetë një motivues i fortë për të qëndruar”.
Punësimi gjatë gjithë jetës është zakonisht më i zakonshëm në korporatat shumëkombëshe të themeluara prej kohësh, ku sigurimi i mirë i pensioneve, strukturat transparente të pagave dhe departamentet e larmishme nënkuptojnë se punëtorët mund të kenë më pak nxitje për të kërkuar tregun e punës për një karrierë të përmbushur diku tjetër.
“Nëse puna ofron atë që njerëzit kanë kërkuar gjithmonë nga puna – një mënyrë për të bërë një jetesë të denjë, si dhe për të gjetur dinjitet dhe përmbushje – atëherë besnikëria e punonjësve është shumë më e lehtë për t’u arritur”, thotë Rick Wartzman i Institutit Drucker.
Rolet e sektorit publik gjithashtu mund t’u ofrojnë punonjësve një stabilitet më të madh afatgjatë. “Bizneset e sektorit privat ndikohen më shumë nga paqëndrueshmëria e tregut dhe në përgjithësi mund të jenë subjekt i punësimit sipas dëshirës”, thotë Taylor, “ndërsa sektori publik ka më shumë gjasa të ofrojë plane pensioni dhe siguri në punë”.
Doja vetëm diçka që do të ofronte një pagë të mirë dhe stabilitet afatgjatë: ishte gjithçka që më duhej – Anthony.
Një punëtor i tillë është Anthony. Ai iu bashkua Shërbimit Civil në vitet 1970 si një 18-vjeçar, duke punuar në një departament qeveritar që vlerësonte vlerësimet tatimore të pronave në periferi të Londrës.
Ai qëndroi në të njëjtin departament deri në vitin 2017, duke arritur nivelin drejtues dhe duke u pensionuar herët në një pension që pasqyronte pagën e tij përfundimtare.
“Unë nuk isha dikush [që ishte] i shtyrë nga karriera”, thotë ai. “Ishte puna ime e parë pasi mbarova shkollën, thjesht doja diçka që do të ofronte një pagë të mirë dhe stabilitet afatgjatë: ishte gjithçka që më duhej”.
“Pse të qëndrosh?”
Ambicia nuk është universale. Nëse një organizatë mund ta mbajë një punëtor të zënë, relativisht të lumtur, të angazhuar dhe të paguar mirë, disa njerëz do të qëndrojnë.
Edhe pse Anthony thotë se në fund e shihte punën si një mjet për të arritur një qëllim, ai ishte i kënaqur duke qenë në gjendje të drejtonte një ekip, të krijonte miqësi në vendin e punës dhe të kryente me besim punë teknike dhe që kërkon kohë. “Nuk e kam menduar kurrë të largohem: ishte një punë që më pëlqente dhe më dha siguri financiare”, tha ai.
Marrëdhëniet dhe besnikëria janë gjithashtu faktorë vendimtarë tek një punonjës që zgjedh të qëndrojë në një kompani për kaq gjatë. “Do të ishte e pashëndetshme nëse nuk do të pyesnit kurrë “pse të qëndroni?”,” thotë Nick. “Por unë jam i përkushtuar ndaj njerëzve që më kanë qëndruar pranë dhe gjithmonë ka mundësi për të bërë më mirë. Dhe kur ke një familje për të mbajtur, ka vlerë stabiliteti”.
Punëtorët mund të zgjedhin të qëndrojnë në një punëdhënës për dekada për shkak të një përpjekjeje të brendshme për të ndjerë një ndjenjë përkatësie, thotë Lee. “Një punonjës mund të ketë më pak gjasa të ndryshojë vendin e punës nëse mendon se po humbet një pjesë të vetes duke u larguar: identiteti ynë shoqëror shpesh vjen nga grupe; vendi i punës mund të jetë një burim i fortë i kësaj. Dhe një parashikues kryesor nëse dikush do të qëndrojë në një punë apo jo është nëse ata ndjejnë se kanë marrëdhënie të mira me drejtuesit dhe kolegët e tyre”.
Sot, pritshmëria është që asnjë punë nuk është për jetë; punëtorët ndihen gjithnjë e më shumë të detyruar të ndryshojnë vendet e punës për t’u dukur dinamikë. Megjithatë, edhe pse pritshmëritë rreth mandatit të punonjësve dhe mendësia e kërkimit të punës ndryshojnë, një nëngrup i fuqisë punëtore do të vazhdojë të zgjedhë të kalojë dekada në të njëjtën organizatë. Disa do të rrinë të lumtur në role solide që plotësojnë nevojat e tyre të jetesës; të tjerët do të ngrihen lart kompanitë që ofrojnë zhvillim dhe progres.
“Unë jam në një pozitë udhëheqëse tani: mënyra se si veproj si udhëheqës i vendos njerëzit e tjerë për sukses”, thotë Nick. “Nuk ka asgjë më të kënaqshme sesa të punosh me një grup njerëzish dhe, së bashku, të prodhojmë diçka që është më e madhe se të gjithë ju – diçka që ka një ndikim pozitiv”.
