Të gjithë ne jemi nxitur të jemi gjithnjë më shumë, jo më pak, empatikë
Ideja e përgjithshme e empatisë ka të bëjë me të kuptuarit e perspektivës dhe përvojës së një personi tjetër. Me sa duket, është e dobishme në të gjitha mënyrat që jo vetëm të jeni empatikë, por edhe t’u tregoni njerëzve të tjerë se sa empatikë jeni.
Nuk ka dyshim se, kur disa njerëz janë në vështirësi ose në trazira, mund të jetë ngushëlluese për ta të dinë se nuk janë vetëm dhe se njerëzit e tjerë kanë përjetuar probleme të ngjashme. Megjithatë, nga pikëpamja ndihmëse, sapo mendojmë se e dimë se si ndihet një person tjetër, hapi tjetër është të supozojmë se dimë gjithashtu se si mund t’i kalojnë problemet që kanë.
Në fakt, ka një kuptim logjik që nëse keni kaluar diçka dhe ia keni dalë me sukses asaj vështirësie, atëherë kur jeni duke folur me një person tjetër që po kalon të njëjtën gjë, do të ishit në një pozicion ideal për t’i udhëhequr ata, shkruan Psychology Today.
Problemi është se dy njerëz nuk kanë kurrë të njëjtën përvojë. Përvojat janë gjithmonë të ndryshme. Ndonjëherë ndryshimet janë delikate dhe ndonjëherë janë të mëdha, por ato janë gjithmonë të ndryshme. Kjo ide është, në fakt, mjaft e lashtë. Ishte Herakliti ai që vlerësohet me prezantimin e nocionit që nuk hyn kurrë në të njëjtën rrjedhë dy herë.
Ne jetojmë në mjedise që ndryshojnë vazhdimisht. Ndryshueshmëria është shpesh e paparashikueshme, por ne jemi aq të mirë në menaxhimin e këtyre ndryshimeve saqë arrijmë rezultatet që duam vazhdimisht.
Që para se të lindnim, rrethanat e mjedisit dhe veprimtarisë sonë kombinohen për të prodhuar përvoja për ne, që kontribuojnë në zhvillimin e një rrjeti jashtëzakonisht qëllimesh, preferencash, kërkesash, idealesh, standardesh dhe specifikimeve të tjera rreth asaj se si ne duam që të jenë gjërat.
Pra, është fakt se ne kurrë nuk mund t’i dimë 100% përvojat e të tjerëve.
Heqja e empatisë për një moment nuk do të na pengonte të ndihmojmë njerëzit që kanë nevojë për mbështetjen tonë. Përkundrazi, ne mund të bëhemi ndihmës edhe më të mirë nëse i qasemi çdo bisede ndihmuese nga këndvështrimi se nuk kemi asnjë ide për natyrën e problemeve të personit tjetër.
Ne mund të përvetësojmë një qëndrim kureshtar, të dhembshur, dhe përulësie -duke gjetur gjithçka që mundemi për dilemën ose shqetësimin e personit. Duke ditur se nuk do të kemi kurrë informacion të mjaftueshëm, mund të shijojmë një etje të pashuar për gjithnjë e më shumë detaje rreth asaj se çfarë do të thotë të jesh një person tjetër. Duke i ndarë këto detaje me ju, personi tjetër do të mësojë pa dashje më shumë për veten dhe rrugëtimin e tij.
Empatia mund të pengojë dhe kufizojë bisedat. Nëse e dini se çfarë po përjeton dikush, është e qartë se nuk keni nevojë të pyesni shumë për të. Kur mendojmë se rrethanat e dikujt tjetër janë të njohura për ne, ne mund të bëjmë supozime të pabaza pa e kuptuar fare se po e bëjmë këtë, citon Anabel.
Nëse heqim dorë nga empatia, mund të fillojmë të lidhemi më shumë me njëri-tjetrin, në një mënyrë më autentike, më intime dhe përfundimisht, më të dobishme.
