Osman Demiri
Baba jem nuk kishte mësues
atë e mori jeta mbi krahë
n’male e kodra duke e përplasur
me djegë n’zemer shkoi
që kurrë nuk pati fat
në bankat shkollore të ulej
dijen nga afër ta përqafojë
Unë kisha mësues
mësues tamam
figura e tij nuk harrohet
flokët me vaj lavande
të krehura mënjanë
si teh drapëri
pallton me vija të drejta
kryq e tërthorë
mindilin n’xhepin e vogël
si lafshë gjeli plot krenari
nuk kishte ndonjë shkollë të madhe,
por ishte vetvetja
na jepte të gjithëve nga vetja e tij
çdonjërit barabar.
Kishte sy edhe prapa shpine
ulej pranë nesh
na i gdhendte edhe lapsat.
Këpucet e zeza të lustruara bukur
vetëm hapat e tij dëgjoheshin në klasë
n’harmoni me zërin e sigurt dhe kumbues.
Në rrugë skuqeshim kur e takonim
përkuleshim para tij
plot respekt
Shpesh ziheshim cili e don më shumë.
Edhe fëmijtë e mi kanë mësues
uroj të mos e mbajnë mend
në shkollë vjen me biçikletë
edhe më të vjetër se ajo e Migjenit,
shkon si i hutuar nga pezmi që ka në zemër
rroga-rrogën nuk ia mbërrinë,
me një palë këpucë
shumë gjenerata ka përcjellë
ka frikë edhe hijen e vet,
drejtorin e shikon si qengji lëkurën e ujkut
ai me gisht mund ta nxjerrë nga puna
e ka sjellur partia
djemtë e baballareve i mbanë me të mirë
janë të privilegjuarit e tij
ka kohë që egon varrosë e ka
Flitet që nipat do na i mësojnë robotët
me intelegjencë artificiale.
Ah sa mirë
të paktën mësuesi të shpëtojë
e të mos vdesë ditë për ditë.
