Bertolt Brecht
Bashkëshkollarët më të vjetër, me palltushka
t’holla,
Përherë vinin, nga mëngjezi, tepër vonë në orë,
Se nënave ata ua shpërndanin qumështin dhe gazetat.
Mësuesit e tyre
I regjistronin me të shara te libri i qortimit.
Nuk kishin pako të mëngjezit. Ata, në pushime
I shkruanin në nevojtore detyrat e tyre,
Kjo ishte e ndaluar. Se pushimi
Ish i caktuar për t’u çlodhur, si dhe për të ngrënë.
Kur ata nuk e dinin《pi-në》- shifrën e Ludolfit –
Mësuesit i pyesnin: Pse
Nuk rri ti në gjirizin, nga ke ardhur?
Po ata e dinin këtë.
Shkollarëve që ishin më të varfër, nga mëhallat,
U jepej ndonjë post i vogël, në shërbim të shtetit.
Prandaj përmendsh ata mësonin, me djersën
e ballit,
Brendinë e librave të ndotur që blinin,
Mësuesve mësonin çizmat t’u lëpinin.
Dhe nënat t’i përçmonin.
Postet e vogla të shkollarëve të varfër, nga mëhallat,
Ishin nën tokë. Stolat e byrove
Nuk kishin ndenjtje. Ata shpresë kishin rrënjët
E bimëve të shkurtra. Po përse u mësonin
Atyre gramatikë greke, luftërat e Çezarit,
Formulën e sulfurit, shifrën《pi》?
Në Flandër, nën varrezat e plebejve,
Të paracaktuara për ta,
S’kërkonin tjetër gjë veçse
gëlqere.
Shqipëroi: Lasgush Poradeci
Marrë nga: Bertolt Breht – Poezi, Shtypshkronja Mihal Duri, Tiranë 1973
