‘Kafshatë që s’kapërdihet asht, or vlla, mjerimi’

    Poezi nga Migjeni

    Kafshatë që s’kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
    kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi
    kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta
    që t’shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
    edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
    të tan jetën e vet derisa të vdesin.

    e mbi ta n’ajri, si në qesendi,
    therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
    profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
    shkëlqejnë. e mjerimi mirfilli ndien tradhti.
    mjerimi ka vulën e vet t’shëmtueme,
    asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
    balli që e ka, syt që e shprehin,
    buzët që më kot mundohen ta mshefin –
    janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
    t’mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
    mbi t’cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
    me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.

    mjerimi s’ka fat. por ka vetëm zhele,
    zhele fund e majë, flamujt e një shprese
    t’shkyem dhe të coptuem me t’dalun bese.

    mjerimi tërbohet n’dashuni epshore.
    nëpër skaje t’errta, bashkë me qej, mij, mica,
    mbi pecat e mykta, t’qelbta, t’ndyta, t’lagta
    lakuriqen mishnat, si zhangë; t’verdhë e pisa,
    kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
    kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
    edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
    n’epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
    dhe aty zajnë fillin t’marrët, shërbtorët dhe lypsat
    që nesër do linden me na i mbushë rrugat.

    mjerimi në dritzën e synit t’kërthinit
    dridhet posi flaka e mekun e qirit
    nën tavan t’tymuem dhe plot merimanga,
    ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
    ku foshnja e smume qan si shpirt’ i keq
    tu’ ndukë gjitë e shterruna t’zezës amë,
    e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
    mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
    foshnj’ e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
    e ama s’e don, por vetëm mallkon.
    vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
    ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!

    mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
    të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
    ku nuk mund t’u prishet qetsia zotnive
    kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.

    mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet,
    don ta msojë t’i iki grushtit q’i kërcnohet,
    atij grusht që n’gjumë e shtërngon për fytit
    kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
    dhe fetyrën e fëmis e mblon hij’ e vdekjes,
    një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
    nji fryt kur s’piqet dihet se ku shkon
    qashtu edhe fëmia n’bark t’dheut mbaron.

    mjerimi punon, punon dit e natë
    tu’ i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
    tue u zhigatun deri n’gjujë, n’baltë
    e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
    shpërblim qesharak! për qindenjë afsh
    në ditë – vetëm: lekë tre-katër dhe “marsh!”.

    mjerimi kaiher’ i ka faqet e lustrueme,
    buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
    trupin përmendore e një tregtis s’ndytë,
    që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë,
    dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
    ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.

    mjerimi gjithashtu len dhe n’trashigim
    -jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
    por eshtnat e shtrembta e n’gjoks ndoj dhimbë,
    mund që t’len kujtim ditën e dikurshme
    kur pullaz’ i shpis u shemb edhe ra
    nga kalbsin’ e kohës, nga pesha e qiellit,
    kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
    plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
    ish zan’ i njeriut që vdiste nën tra.
    kështu nën kambët’randë t’zotit t’egërsuem –
    thotë prifti – vdes ai që çon jetë të dhunuem.

    dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
    mbushet got’ e helmit në trashigim brezninash.
    mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
    në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
    të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
    n’fyt për me harrue nandhetenand’ halle.
    e gota e turbull, gota satanike
    tu’ e ledhatue e pickon si gjarpni-
    dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
    nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
    tê gjitha hallet skami n’gotë i mbyt
    kur njiqind i derdh një nga një në fyt.
    mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
    dhe bajnë tym si hejt q’i ban shkrum shkreptima.

    mjerimi s’ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
    dhimba paduruese qe t’bajnë t’çmendesh,
    që t’ap in litarin të shkojsh fill’ e t’varesh
    ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.

    mjerimi s’don mshirë. por don vetëm të drejt!
    mshirë? bijë bastardhe e etënve dinakë,
    t’cilt n’mnyrë pompoze posi farisejt
    i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
    tu’ ia lëshue lypsiti një grosh të holl’ n’shplakë.

    mjerimi asht një njollë e pashlyeme
    n’ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
    dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
    ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

    Lajmi Paraprak

    Gjermanët nuk duan të udhëheqin ushtarakisht

    Lajmi i rradhës

    Ditëzinj, pa universitet dhe pedagogë, jemi pa Atdhe!

    Lajme tjera

    Ditën e 8 Marsit

    Osman Demiri Me ato pak lek në xheptë kursyera gjatë kohëshëtisja nëpër dyqanenanës për 8 mars t’i bëj…
    Më tepër

    Bashkohu

    Informohu në kohë