Teki Dervishi
M’i qesin ujë në lavabo peshkut
dhe kështu ia mësojnë lirinë
do të tjerë me lahuta në shpirt.
Gjashtëqindvjeçare Kështjella
me kthina të vogla me nga një shtrat
më merr gjumi muzikal
në këtë shtrat ku jam shtrirë sonte
një mijë veta para meje kanë vdekur
duke shfletuar me gishtërinj
fletët e helmuara të Librit të Ndaluar.
Në parmak dritare, në qelqet kristale
nën strehë bie borë e kaltër ngjyrë neoni
nuk ulërin llavë e ujqërve, as bufi
vetëm në magnetofon i incizuar dëgjohet
burizani me gajde e me orxhe
në gjuetinë e dikurshme të Shtrigave.
M’i qesin ujë në lavabo peshkut
dhe kështu ia mësojnë lirinë
do të tjerë me lahuta në shpirt.
Nesër dal në qytetin muzeal,
i gjallë dal. Dal në vetëshërbim
ta blej arkivolin tim
ta mbaj në bagazh të veturës sime
për çdo rast
është kohë e vdekjes koha e poezisë sime.
Mbasi më mirë se sa të plakem në kurbet
e marr vetë me mend si disident plak
në Bruksel, me ekzil
si rri i vetmuar në garsonierën e vogël
ku askujt, e jo vetëm…
…kolonelit – nuk ka kush t’i shkruajë.
Në kthinën e vogël – shtrati dhe arkivoli
arkivoli-tavolinë me servir pjatash
në çdo gotë kristale – nga një lule e zezë
bie e ëmbël era dehëse e çajit të egër
dhoma kundërmon si shishe barnash
erë vjetërsie gjashtëqindvjeçe
në prehër më dënes një fëmijë i njomë
kushedi para sa shekujve i vdekur.
Dhe bie erë myshqesh kujtimi im
nga takimet me të harruarit
nëpër restorantet luksoze të Brukselit.
Unë të vrava ty vetëm që të mësohesha
të jetoj i vetmuar
vetëm që të provoj sa mund ta duroj vetminë
lirinë ta gjej në labirintin e ikjes
gjatë gjithë jetës sime.
Vetëm kam mbetur
si peshk në lavabon e madhe të banjos
që noton i lirë në ujin e klorizuar
duke pritur të futet në ujë
dora me thikë e kuzhinieres.
M’i qesin ujë në lavabo peshkut
dhe kështu ia mësojnë lirinë
do të tjerë me lahuta në shpirt.
1999
