Shkëlzen Halimi
Edhe sot e kësaj dite, sa herë që shkoj në stacionin e pritjes, në atë stacion ku më vjen vetëm pikëllimi, i shoh të njëjtit zogj me të cilët Loni, krejt rastësisht, krijoi një miqësi të çuditshme. E di që ka qenë një ditë e zymtë vjeshte me rrugë boshe. Kishim ndaluar në stacionin e pritjes, sepse një ditë më parë, postieri më kishte thënë ta pres aty, sepse do të më sillte një letër të çuditshme. Ishim fillikat, unë dhe Loni.
-Çka po presim, – pyeti Loni.
-Postierin.
-Ai nuk do të vijë!
-Do të vijë.
-Nuk do të vijë.
-Pse?
-Sepse është lodhur nga pesha e përmbajtjeve të letrave.
Mbeta pa fjalë, sepse nuk e prita një përgjigje të tillë nga ai. Kjo, mbase më shkaktoi një shqetësim. Pas pak, u dëgjuan ca trokëllima nallanesh dhe pranë nesh kaloi një vajzë e vogël, e cila sapo na shikoi përvajshëm, u zhduk në errësirën e kthinës së parë. Në atë çast më kaploi një ankth i turbullt dhe ndjeva se do të plandosem.
-Të ikim, – thashë.
-Të presim edhe pak.
Nga dritarja e hapur sipër nesh, sakaq erdhi një zë i trishtueshëm, që më shumë i ngjante një klithme gruaje. Më kaploi një ligështim dhe u përkula duke marrë rëndë frymë.
-Janë klithma të lindjes, – thash unë.
-Lindjet janë të rënda, – tha Loni.
Pastaj dëgjuam shkurt vajin e foshnjës, sepse dikush shpejt e shpejt i mbylli dritaret dhe sërish pllakosi heshtja.
-Po vonohet postieri.
-Duhet të jetë afër, sa nuk e ka shpërthyer errësirën.
Nga valixhja e vogël, të cilën e mbante në krah, Loni nxori sandviçin e tij dhe më këqyru ngulshëm.
-Kam uri, nuk duroj dot.
Ndërkaq unë sikur gëlltita një grusht me zemërim, sepse sikur diçka përbrenda meje më thoshte se kot jemi duke pritur. Pastaj, seç u dëgjua një fëshfërimë dhe nga errësira dolën ca zogj, të cilët u lëshuan para këmbëve të Lonit. Kurse ai, pa u hamendur fare u ul, e grimcoi bukën dhe filloi t’i ushqejë zogjtë. Kurrë nuk m’u shlye ajo pamje, ai gëzim që ia përshkoi fytyrën bashkë me sytë e përlotur.
-Babi,-tha ai me një zë të ngjirur, unë nuk kthehem në shtëpi, do të fluturoj me zogjtë nëpër qiell. Do t’i zgjojmë mëngjeset atje ku mungon dita, pastaj…pastaj do t’i gëzojmë lulet, do ta sjellim pranverën…do të…
-Oh, Loni im, po ne s’mund të fluturojmë, – i thashë butë.
-Do të fluturoj, do të fluturoj…do të shkoj larg, shumë larg…
Ndjeva një shtrëngim në kraharor. Ndjeva se po zhdukesha në atë humbëtirë nate që po mbushej me një pikëllim. Ndjeva një harlisje të mendimeve që po fundoseshin në humnerat e kujtesës. Po mbytesha i përflakur në thellësitë e dhembjes. Dhe, kur mendova se do të plandosesha mbi kalldrëmin e lagur, befas para meje u paraqit një plakë e lodhur, e cila në dorë më lëshoi një zarf të verdhë. E dëgjova tek më tha shkurt: te pret – dhe aty për aty u zhduk tej tymit që vinte nga helli i shitësit të gështenjave. Më kishte shkruar dikush me emrin Mona Liza: “në ora njëzet e tre më prit pranë telefonit”. Kur pas shpërqendrimit erdha në veta, pashë se Lonin nuk e kisha pranë. U tmerrova. Thjeshtë më lëshuan këmbët dhe rashë në gjunjë duke dënesur. Nuk e di se sa kam dënesur, por e di se sikur u turpërova kur pashë gruan që mbante mbështetur në gjoks foshnjën e saj.
-Zotëri, jeni mirë, – më pyeti ajo.
-Nuk e di.
-Po pritni dikë.
-Po, postierin plak.
– Postieri ka vite që ka vdekur.
-Ka vdekur.
-Po dhe na ka lënë shumë keq.
-Duhet të shkoni se do të ketë shi.
-Po e pres tim birin.
-Ku është ai?
-Nuk e di, ishte këtu, thjeshtë u zhduk…nuk e di…e di, e di, Loni do të kthehet…
-Lonin po e mbaj në gji.
-Lonin?
-Ja tek e ke Lonin…Do ta ruaj unë…
Dëgjova një murmurimë mbytëse dhe sakaq, si një litar, shpërtheu rrebeshi i shiut, sa që në afërsi nuk shihej as gruaja e as shitësi i gështenjave. Pastaj, si i marrë kam vrapuar nëpër rrugët e qytetit me shpresë se do ta gjeja Lonin. Pak para orës njëzet e tre, i bërë qullë, u gjeta përballë ndërtesës, ku jetonim në banesën njëdhomëshe. I këputur deri në rraskapitje, u ula të pushoj pranë ashensorit të prishur, sepse më priste rrugë e gjatë deri në katin e trembëdhjetë. Teksa po mbushesha frymë para derës, ndjeva se zogu i orës së vjetër cicëroi njëmbëdhjetë herë dhe po në atë çast kumboi cingërima e telefonit. Shpejt e shpejt e hapa derën dhe ia ngjita kufjes, duke rënë përmbys.
-Jam Mona Liza, – dëgjova një zë femre, – a të kujtohem?
-Mona Liza!
-Natyrisht, nuk të kujtohem, se ka vite e vite që nuk jemi takuar.
-Ndoshta…nuk e di…unë…unë…kujtimet nga e kaluara i kam palosur në albumin që është i mbushur përplot me dhimbje e pikëllim dhe gjithmonë kujdesem që të mos i shfletoj ato mijëra faqe, thjeshtë për të mos i ngacmuar plagët…
-E di…e di…kurse unë kam qenë e burgosur në një skëterrë dhe po mos të ishte ai zogu ynë, ai me flatra të bardhë, me siguri se qysh moti do të isha e harruar nga të gjithë. Më mbajti në jetë. Por, ndodhi diçka e kobshme, zogu u zhduk pa nam e nishan, ndaj dua që sërish të ma pikturosh atë zog, të lutem…
-Po unë nuk jam piktor…alo…alo…alo…
***
Sa herë që shkoj në stacionin e pritjes, gjithnjë duke shpresuar se do t’më kthehet Loni, i vërej të njëjtit zogj, të cilët më afrohen pa frikë, sepse e dinë se u kam sjellë ushqim. Dhe, gjithnjë zogu i njëjtë, me krahë të bardhë, më ngjitet në sup dhe më pëshpërit diçka, por që unë nuk e kuptoj. Kur fillojnë të bie pikat e para të shiut, e shi, çuditërisht, bie sa herë që shkoj në atë stacion, zogjtë menjëherë zhduken në qiellin e turbullt. Me lot ndër sy e përfytyroj kthimin e Lonit, e përfytyroj çastin kur u miqësua me zogjtë, pastaj edhe plakën, duke ma sjellë zarfin e verdhë. Kur në orët e mbrëmjes kthehem në dhomën time të vogël, në katin e trembëdhjetë, vazhdimisht, pak para mesnatës, cingëron telefoni. E kapi kufjen, por veç një frymëmarrje të sforcuar, nuk dëgjoj asnjë fjalë. Ndërkaq unë mendoj se ajo frymëmarrje e sforcuar është e Mona Lizës, zëri i së cilës nuk depërton deri te veshi im, për shkak se pikërisht në atë moment, zogu i orës cicëron dymbëdhjetë herë. Në fakt, është një cicërimë e përvajshme, një cicërimë mallëngjyese, të cilën e dëgjoj vetëm unë dhe Mona Liza e humbur diku në sferat e pakapshme, ku qëndron e mbyllur duke pritur zogun e saj, pikërisht siç e pres unë Lonin tim, i cili shumë kohë më parë më pati thënë se nuk kthehem më në shtëpi, se do të fluturoj me zogjtë nëpër qiell…
