Maram Almasri
Përkheu: Elmaz Fida
Që e vogël
pata dëgjuar një përrallë
Sa të vërteta janë përrallat?
Për një përbindësh
të madh, gjigand
me trup të fortë, gur
Nëse kthehej vdiste
Nëse mbështillej kruspull vdiste
Nëse ndalonte vdiste.
Ai veç vraponte, vraponte
duke shkatërruar gjithçka
Shtëpitë dhe pemët
Malet
dhe luginat.
Shkatërronte spitalet
Xhamitë
Kishat
Manastiret dhe teqetë.
Gjithçka që i dilte para
rrafshohej, rrënohej.
Një ditë, një nënë fëmijësh i ndërpreu rrugën
fëmijësh të vegjël, foshnja
Ajo i këndoi një ninullë
i foli për bukurinë
për të mirën
i recitoi një poezi
me zë të butë, si prekja e nënës së tij
me fjalë të ëmbla, si puthja e nënës së tij
E ai, ndaloi, u mblodh kruspull
dhe ktheu rrugë
larg saj dhe fëmijëve të saj
edhe pse e dinte që kthimi
ishte vdekja e tij.
Që e vogël
i besoja përrallat
Vazhdoj t’i besoj edhe sot
prandaja shkruaj poezi.
