Arsim Leskovica
Në ditët e sotme, platforma si rrjetet sociale kanë mundësuar një valë të madhe prodhimesh audiovizuale, ku shumë tregime popullore janë ngritur në mënyrë të shpejtë dhe të pakontrolluar. Pavarësisht kësaj përhapjeje masive, shumica e këtyre tregimeve shpesh lë për të dëshiruar, duke shfaqur një sërë mangësish thelbësore që ndikojnë negativisht në përvojën artistike dhe kulturore të publikut.
Një nga problemet më të dukshme është niveli i dobët i aktrimit. Shpesh, aktorët nuk artikulojnë qartë fjalët, gjë që e bën të vështirë për shikuesit të ndjekin dialogun. Pavarësisht nga rëndësia e temës, kur fjala nuk kuptohet, narrativa e humb fuqinë e saj dhe përfundimisht, edhe publiku humbet interesin. Mungesa e trajnimit profesional të aktorëve është një simptomë e kësaj tendence, ku fokusimi mbi prodhimin e shpejtë dhe “klikimet” shpesh mbizotëron mbi kërkesën për cilësi dhe përmbajtje të mirëfilltë artistike.
Temat që trajtohen në këto tregime shpesh janë të vjetra ose të shkëputura nga realiteti i sotëm. Në një kohë kur shoqëria po përballet me çështje të rëndësishme sociale dhe politike, këto tregime zgjatin bisedat mbi tema që nuk kanë më asnjë rezonancë me publikun. Kjo krijon një disonancë të thellë midis artit dhe realitetit, duke bërë që të duken të tejkaluara dhe pa ndikim të vërtetë brenda dhe jashtë nesh (si emocion, si lidhje me publikun).
Një tjetër dobësi e këtyre tregimeve është skenografia dhe skenat e tejzgjatura pa domethënie. Shumë tregime përmbajnë skena të panevojshme që nuk ndihmojnë në zhvillimin e historisë, por shërbejnë thjesht për të mbushur kohën. Kjo tregon për një mungesë të disiplinës në redaktimin dhe strukturimin e rrëfimeve, duke krijuar një ritëm të ngadaltë dhe shpesh të mërzitshme për shikuesin.
Dialektet e çuditshme, banalitetet dhe mosrespektimi i normave gjuhësore janë një tjetër pikë e rëndësishme e kritikës. Diversiteti gjuhësor është një pasuri, por përdorimi i gabuar ose i tepërt i dialekteve të pakuptueshme mund të largojë shikuesit, sidomos ata që nuk janë pjesë e atij konteksti të ngushtë. Kjo shkakton një përjashtim të publikut të gjerë dhe e kufizon ndikimin e tregimit.
Më në fund, përpjekja për të glorifikuar apo kritikuar ruralen dhe për ta shfaqur fshatin si burimin dhe gjeneratorin kryesor të ngjarjeve është një prirje e gabuar që kërkon vëmendje. Ndërkohë që jetesa rurale ka vlerat e saj unike, përfaqësimi në rrjete sociale shpesh i përforcon stereotipet negative, duke e paraqitur fshatin si një vend të prapambetur dhe të shkëputur nga realiteti i kohës. Ky lloj theksimi jo vetëm që përçmon jetesën rurale, por gjithashtu krijon ndasi të panevojshme kulturore, duke mos ofruar asnjë zgjidhje apo perspektivë reale.
Kjo qasje e sipërfaqshme në trajtimin e tregimeve popullore e fyen nivelin artistik dhe e zvogëlon fuqinë e rrëfimit në shoqëri. Ndonëse teknologjia na lejon të prodhojmë më shumë përmbajtje, cilësia duhet të jetë prioritet për të siguruar që tregimet të mos jenë vetëm përkohësisht tërheqëse, por të kenë një ndikim të qëndrueshëm dhe të vërtetë në kulturë dhe shoqëri.
