Thonë se një fotografi flet më shumë se një mijë fjalë. Fotografia i mban kujtimet të gjalla, sepse ngrin një moment që zgjat tërë jetën. Shumë njerëz kanë kamera vetëm për këtë arsye. Kur shkrepni një fotografi, ju kapni jo vetëm skenën, por ndjenjën dhe emocionin. Pothuajse kudo që shkoni, jeni të ndikuar nga një fotografi. Ju ose keni qenë personi pas kamerës, ai që fotografon, ose ai që qëndroni para një fotografi, qoftë profesionist apo amator. Në nga arsyet e shumta për rëndësinë e fotografisë është fakti se ajo ngadalëson ritmin e shpejtë të jetës. Nistori ka zgjedhur të flasë për fotografinë me një artist të veçantë. Rromir Imami, fotografi i fytyrës.
Një fotograf portreti ka shumë fuqi për të vendosur se si dëshiron që audienca të ndihet kur shikon një portret. Rromiri nuk përjashton sfidën kur dikush ulet përpara aparatit fotografik, por në të njëjtën kohë, sipas tij, ka edhe kontrollë.
“Fotografi, relativisht ka kontrollë të madhe, por pjesë përbërëse e fotografisë nuk është vetëm fotografi, as aparati, por edhe personi të cilin e fotografon. Është një kombinim, një valle, një bashkëpunim ndërmjet të triave. Këtu është edhe elementi i atij të cilin e konsumon fotografinë. E ke fotografin i cili është ideatori, subjektin të cilin e fotografon prej të cilit pritet një mënyrë bashkëpunimi, një lloj hapje, një komunikim dhe shikuesi i fotografisë, portretit me mënyrën si ai e konsumon. Është një lojë interesante ndërmjet të triave”, shprehet Imami për Nistori.
Ai thotë se fytyra është një pjesë e trupit e cila jo domosdoshmërisht lidhet me portretin. Nuk mundesh lehtë të bësh portretin, përderisa nuk ke gatishmërinë e subjektit – personin të cilin e fotografon.
“Komunikimi është pjesa kryesore gjatë procesit të një portreti. Shkrepja është akti i fundit. Akti ku ti përpiqesh ta ngrish atë moment. Komunikimi është më thelbësor gjatë krijimit të një portreti. Komunikimi ndërmjet fotografit dhe subjektit, komunikimi i asaj ku ti si fotograf dëshiron ta komunikosh para opinionit. Ndoshta 90% e portretit është më tepër komunikim se pjesë teknike”, thekson Imami.
Ai preferon të mendojë për shkrepjen e ardhshme se sa të kujtojë shkrepjen e parë. Gjithsesi, shkëndija e parë si talent i fotografisë ka ndodhur në lëndën Baza teknik, kur ka bërë shkrepjen në klasë, paralelisht me zhvillimin e shiritit filmik.
Duke u rrethuar nga familjarë që janë marrë me muzik, ai muzikant nuk është bërë, pasi vesh për muzik nuk ka pasur, por shprehjen artistike ka vendosur ta zhvillojë në fotografi.
Çfarë ka dëshirë t’i japë fotografia Rromiti, para apo lumturi! Ai thotë se nuk mund të përjashtohen asnjëra.
“Prej kësaj si e shoh tani, unë nuk do t’i përjashtoja asnjërën dhe as tjetrën. Ideale është një balancë. I shoh si amalgam i përshtatshëm, të dyja të kombinohen dhe jo të përjashtojnë njëra-tjetrën. Kur punon si fotograf profesional, duhet ta shohësh edhe atë mirëqenien financiare e cila jo domosdoshmërisht do të bën rob të parasë, por do të japë një hapësirë për të investuar në gjëra tjera, kohë me fëmijët dhe familjen.” pohon Imami.
Ai shton se fotografia është më tepër një ilaç për vetë fotografin se sa për botën, është një përmbushje individuale.
Imami i këshillon fotografët e rinj që të investojnë në edukim artistik dhe mbindërtim profesional. Jo domosdoshmërisht pajisja teknike më e re të bën fotograf apo të mundëson lirinë artistike. Sipas tij, po i pate konceptet bazë, ti mund të realizosh një fotografi të bukur edhe me një foto aparat më të vjetër.
Projektet e tij të ardhshme do të jenë përtej fytyrës, ku fytyra jo domosdoshmërisht është elementi kryesor i portretit.
Çka nëse Rromiri nuk do të ishte fotograf?
“Nëse nuk do të isha fotograf! Do të isha përsëri fotograf”. /Nistori/
