Hans Kristian Andersen
Na ishte njëherë një mbret dhe një mbretëri. Mbreti kishte oborrtarët dhe shërbëtorët e tij, po ashtu kishte edhe pasuri të cilën e kishte marrë nga mbretëria dhe populli i tij që jetonte në varfëri.
Po afrohej festa e mbretërisë së tij. Mbreti kishte vendosur që atë ditë të vishej më bukur se çdoherë gjatë jetës. Kishte kërkuar rrobaqepësit më të mirë, më të njohur nga e gjithë mbretëria, por nuk ishte i kënaqur. Nisi të kërkojë edhe nëpër botë.
Një ditë në oborrin e tij mbretëror u paraqiten tre rrobaqepës të cilët kishin dëgjuar se mbreti po i kërkonte rrobaqepësit më të mirë të botës.
I thanë se po vinin nga një vend i largët. Se do t’i qepnin rrobat më të bukura që s’i ka asnjë mbret në botë …
Mbreti u gëzua shumë kur i dëgjoi, ja tha tani i gjeta. Unë do të vishem dhe do të bëhem mbreti më i bukur nga të gjithë mbretërit e botës dhe gjithë bota do të më njohë dhe do të dëgjojë këtë …
Ju siguroi rrobaqepësve mëndafshin më të bukur, më të mirë dhe me të shtrenjtë … Dhe tre rrobaqepësit filluan punën, punonin natë e ditë, që mbretin e tyre ta bënin të lumtur me rrobat që do t’i qepnin ata. Kaluan javë, muaj të tërë, por rrobat nuk ishin gati .
Mbreti po priste me padurim që t’i vishte rrobat që s’i kishte askush në botë. Dhe erdhi dita e madhe, dita kur ai do të bëhej i bukur si asnjëherë më parë. Dita kur do të festonte dhe do të gëzonte në ditën e Mbretërisë së tij .
Shkoi te rrobaqepësit me ndihmësit dhe shërbëtoret e tij, ndërsa rrobaqepësit bënë sikur i nxorën nga arka e artë rrobat prej mendafshi, e zhveshën mbretin dhe filluan t’ia veshin rrobat e reja …
– Këto thanë ata, janë nga mëndafshi më i shtrenjtë, janë shumë të holla, saqë ti o i madhi mbret nuk do t’i ndjesh fare në trup, dhe bënë sikur ia veshën …
Mbreti i lumtur u kthye kah ndihmësit dhe shërbëtoret e tij.
-Hë, tha si dukem tani, a dukem tamam Mbret ?!
Ata u panë njëri me tjetrin, dhe s’u besuan syve të tyre, sepse mbreti ishte lakuriq, nuk kishte të veshur asgjë …
Tre rrobaqepësit, në të vërtetë ishin tre mashtruesë, të cilët kishin vendosur të pasurohen nga ajo që iu afronte mbreti…
– Ndihmësit dhe shërbëtoret shikuan me dyshim,por askush nuk kishte guxim t’i thoshte mbretit se është lakuriq …
Erdhi koha që mbreti të parakalonte nga pallati i tij mbretëror në rrugët e qytetit , ku ishte mbledhur i gjithë populli që ta shihte nga afër mbretin dhe rrobat e tij për të cilat flitej në tërë mbretërinë …
Mbreti krenar po parakalonte para turmave të njerëzve të cilët ishin mbledhur ta shohin …dhe atëherë populli i shkretë e pa se mbreti i tyre i dashur ishte lakuriq, por këtë nuk kishte guxim ta thoshte askush.
Por vetëm një fëmijë kur e pa ashtu, guxoi e tha.
-Mbreti qenka lakuriq !!!
Dhe atëherë mbreti e pa se vërtet kishte qenë lakuriq…
