Përktheu nga frëngjishtja Aristidh Shqevi
Ora është dhjetë. Dielli vezullues depërton përmes perdeve të bardha dhe shndrit mbi shpatullat e tij të përvëluara. Ti po plas nga vapa, ashtu si edhe unë, megjithatë dukesh i qetë. Ke një fytyrë fëminore, e cila nuk pret asgjë; këtë kam parë gjithmonë në fytyrën tënde të përgjumur, qetësinë, e cila i shkon shumë flokut tënd që shkëlqen si dyllë, e që ti e lan sa herë që ndodhesh nën dush; flokun e drejton menjëherë, me nge, e trajton atë me krem, dhe kur, pa mendoje pak, tani që mosha thuajse po të kalon. I dashur, asgjë nuk ndryshon tek ty.
Vështroj me ngulm shpatullat e tua që ngrihen lart në mënyrë të papërkapshme.
Si çdo mbrëmje, gjumi më ka marrë me njërën këmbë të vendosur midis gjunjëve të tu; sa të buta që janë qimet e tua të verdha mbi lëkurën time! Gjithsesi, si çdo mbrëmje, momentin kur më braktise nuk arrita ta ndiej, më dëbove – gjumi tashmë më merr menjëherë, sepse harroj paraprakisht se në shtratin e madh do të qëndrojmë shumë larg njëri-tjetrit; harroj gjithashtu se do të kërcasësh e ikësh, ndërkohë që unë fle dhe ta lejoj që të ikësh teksa vetë rri e zhytur në vetminë time të lumtur, ku nuk kam të drejtë të të urdhëroj.
Ora është dhjetë. Sytë i kam të zgurdulluar. Parakrahu im prek shpinën tënde, dhe për një moment mendova se ky kontakt nuk ishte gjë tjetër veçse një ëndërr. Shtrij dorën në drejtim të zverkut tënd, dhe e di mirë se flokët e tu do të më refuzojnë si të ishin tela me gjemba. Mëngjesi i sotëm do të jetë si gjithë të tjerët. Nuk ka asnjë arsye të veçantë që të poshtërohem në këtë betejë të kotë – dora ime vazhdon të zgjatet përpara, por pastaj tërhiqet, sepse ti nuk më përket më; një urdhër i prerë nuk lejon që pasioni yt të vijë tek unë, nga ty tek unë, sepse atë ti e ke humbur, dhe është një humbje kjo që unë shtirem sikur e injoroj, për të të pasur akoma timin, ngaqë preferoj më shumë këtë se sa hiçin.
Sidoqoftë, sot nuk mundem ta ndal këtë avancim vetëvrasës. Dora ime pushon në zverkun tënd. Pikësëpari, ti as që e vë re atë. Pastaj ajo të zgjon. Ti sillesh sikur të mos ketë ndodhur asgjë. Unë do të zhgënjehem çdo mëngjes, dhe nga ty nuk do të marr kurrgjë. Preferoj më mirë që të kem nga larg, sesa të mos jesh më i imi: ky është për mua një dorëzim pa kushte.
Dora ndjek linjën e shpinës tënde. Çarçafin e ke rrudhosur me këmbët. Vështroj pjesën e prapme të trupit tënd. Ah sikur të mund të hidhesha mbi të, por këtë nuk jam në gjendje ta bëj.
– Anna…
Zëri yt është shformuar nga protesta e përgjumtë. Gjithsesi, Anna bën sikur nuk të kupton, dora ime vazhdon të avancojë përmes kofshëve të tua teksa ti vazhdon të rrish shtrirë përmbys. Megjithatë, diçka më thotë që gojën të mos e vendos aty (një truk mbijetese, një dëshmi, nuk mundem që ta poshtërojë veten më shumë se kaq, nuk mundem të vij pranë teje si një vjedhacake kur zëri yt i ngjirur më shpërfill me ligësi). Gjumashi im, që aq shumë të pëlqen të flesh, e di çfarë: do të doja ta dalloja erën e të pasmeve të tua pas një numri të madh orështë kaluara pa ty, deri në atë pikë të dua, o horr i vogël.
Ti i hapë sytë. Unë të shikoj me ngulm me shpresën absurde se shikimi im do të na shpëtojë të dyve nga mospërfillja jote barbare.
Dora ime lëviz sërish në drejtim të shpinës tënde.
– Anna…
Toni i zërit tënd tashmë nuk është më kërkues, ai është i pamëshirshëm. Fare papritur vijon një heshtje e tmerrshme. Dora ime ndalet në mes të kësaj heshtje, godina e stërmunduar e dashurisë sonë.
Ti i mbyll sytë sërish.
Dora ime qëndron në lartësinë e kockës së supeve të tua. E palëvizshme. Para së gjithash, kam një dhimbje të beftë që nuk e di se nga më vjen. Ndihem e shastisur, megjithatë e di se trupi im nuk pranon që unë ta keqtrajtoj në këtë mënyrë, dhe se atë e lëndoj sa herë që prek lëkurën tënde.
Jam kureshtare ta di se çfarë bën ti aty, dhe për këtë e pyes veten çdo ditë, por ama nuk flas; kjo gjendje mund të vazhdojë kështu gjithë jetën, dhe ndoshta do të vazhdojë gjithë jetën, ndaj dhe hera-herës unë e kam një pritshmëri të tillë. Njeriu im, jepma mua këtë lëkurë hidhërimi, e cila na merr jetën të dyve, vdekjen tonë të cilën unë e mbaj në jetë, në distancë, teksa mbaj gjallë frymën e saj që po jep shpirt.
Dora ime provon ngrohtësi mbi shpinën tënde, njësoj sikur ajo të ishte një pllakë elektrike, dhe aty e lë.
Unë kurrë nuk kam njohur një verë më të nxehtë se kjo. /Exlibris.al/
