Arben Duka
Dashurinë, dashurinë,
Asnjeri s’e ka arritur,
Nëpër misteret e saja,
Hyn e del i pastërvitur!
S’e njohim në të vërtetë,
As në prill, e as në maj,
Po dhe pa e njohur fare,
Ne jemi robër të saj!
Dashuria s’ka formula,
Që përmendësh ti mësosh,
Po për të ësht’ vënë vula,
Thjesht duhet të dashurosh!
Dashuria s’njeh logjikë,
Ndryshe dashuri s’do qe,
Është abstrakte edhe pikë,
Ndaj dot se kuptojmë ne!
Dashuria, dashuria,
Jo, nuk ka formula fikse,
Dhe në një zemër që digjet,
S’mund të futesh me zjarrfikëse!
Koha ikën si shigjetë,
Si shigjetë e vetëtimë,
Po ne s’e njohim gjithë jetën,
As veten, as dashurinë!
