Poezi nga: Janice D. Soderling
Përktheu: Fadil Bajraj
Realiteti aktual është materiali i zanatit tonë. – Lee Strasberg
Më vjen keq që i zhgënjeva të gjithë
duke dal jashtë në mes të asaj shfaqjeje
ku isha njëfarë zane apo diçka tjetër
me krahë.
Më pëlqente që kisha krahë dhe një shkop magjik bile
………………………………………edhe sikur të ishte sall shtirje.
Më pëlqyen dy rreshtat e mi:
Mos qaj, vajzë e vogël.
Do të ketë ndeja të tjera, ditë të tjera.
Dil.
Qëndro në këtë moment, tha Hal.
Momentin e vërtetë. Ai u zemërua kur unë qesha, amamomenti i vërtetë është ai nga i cili po përpiqesha të shpëtoja.
A e mbani mend atë orë kur Hal na tha
të përqendrohemi në një mendim?
Besoni në të, tha ai, dhe ai do të jetë i vërtetë.
Çdo pasdite kur ngrihesha nga shtrati,
e përsërisja matrën time. Nuk dhemb.
Një ditë, duke pritur ushqimin kinez për me marr me vete,
këmbeja thumbime mendjemprehta me çunin trashaluq pas banakut,
e pashë veten në pasqyrë, dhe nuk kisha fytyrë.
Shikova rreth e rrotull dhe askush në restorant nuk kishte fytyrë,
ndërsa muret po mbylleshin.
Qasuni jetës tuaj emocionale, tha Hal. Lidhuni.
Nuk shkova në teatër atë natë,
siç mund ta kujtojnë disa prej jush.
Unë ju zhgënjeva. Më vjen keq,
Një qytet rural është po aq i mirë sa çdo qytet tjetër.
E paketova valixhen tim prej kartoni,
grimin dhe këpucët me taka të larta
dhe shkrimin e jetës dhe gjërat e rreme dhe çorapet rrjete,
dola nga ajo dhomë e marrë me qira dhe hipa në Greyhoundin e parë
që ia kishte mësyrë për diku, kudo, nuk kishte fare rëndësi ku,
për të gjetur ato ndejat tjera dhe ato ditët tjera,
ku asgjë nuk ishte e vërtetë dhe gjë nuk të dhimbëte dhe askush nuk qante.
