Ndjekja me gishta përmirëson të mësuarit edhe të përmbajtjeve abstrakte!
Mësimi multisensor u përshkrua 100 vjet më parë nga Maria Montessori kur zbuloi se fëmijët mësojnë të shkruajnë më mirë nëse fillimisht ndjekin germat me gisht.
Dy studime tregojnë se ky parim mësimor funksionon edhe me përmbajtje abstrakte: suksesi i të mësuarit mund të përmirësohet me këtë metodë edhe në matematikë.
Arsyeja për këtë mund të qëndrojë thellë në evolucionin tonë, shpjegojnë studiuesit, transmeton Telegrafi.
Neuroshkencëtarët kanë supozuar prej kohësh se ne (njerëzit) mësojmë më mirë kur përfshihen shqisat e shumta. Për shembull, fotografitë mund të ndikojnë që fjalët të mbahen mend më mirë, por gjestet gjithashtu mbështesin ruajtjen e informacionit të ri.
Pedagogjia e Montessorit përdor gjithashtu një variant të këtij mësimi me mbështetjen e lëvizjeve: fëmijët përdorin gishtat intensivisht, për shembull duke kaluar gishtat mbi shkronja të mëdha ose mbi numra dhe kështu mbajnë në mendje formën e tyre.
Gjurmimi i gishtave në klasën e matematikës
Një ekip i udhëhequr nga Paul Ginns nga Universiteti i Sidneit hetoi më në detaje se pse kjo teknologji e të mësuarit ndihmon dhe nëse funksionon edhe me përmbajtje mësimore më abstrakte. Në studimin e parë, 93 nxënës të klasave të 4-ta dhe të 5-ta mësuan të llogaritnin këndet në trekëndësha në orën e matematikës. Disa fëmijëve iu kërkua të vizatojnë kënde të ndryshme në një trekëndësh me gishtin e tyre ndërsa dëgjonin shpjegimet dhe u jepeshin detyra.
Një grup tjetër fëmijësh gjithashtu e bëri këtë dhe më pas iu kërkua të rivizualizonin gjurmimin me sytë e tyre të mbyllur. Grupi i tretë shërbeu si kontroll dhe mësoi në mënyrë klasike – pa përfshirë duart apo gishtat. Pas fazës së praktikës, të gjithë nxënësit e shkollës u testuan për sukses në mësim duke përdorur detyra të standardizuara. Mësuesit dhe studiuesit kanë vënë re se fëmijët bëjnë përparim të shpejtë ndërsa mësojnë.
Doli se nxënësit e shkollave të cilëve u lejohej të përdornin gishtat mësuan më shpejt dhe dolën më mirë në test. Një seri eksperimentesh me adoleshentë më të rritur, të cilëve iu kërkua të mësonin një metodë specifike shumëzimi në kokën e tyre, dhanë rezultate të ngjashme. Ndihmoi gjithashtu nëse u lejohej të mbanin mend hapat individualë duke lëvizur gishtin rreth çifteve përkatëse të numrave.
Analizat e mëtejshme treguan se ngarkesa njohëse gjatë mësimit me mbështetje dhe pas testit ishte më e ulët se në grupin e kontrollit. Truri padyshim duhet të përdorë më pak burime mendore kur informacioni i marrë nga sytë mbështetet nga ndjenja e prekjes dhe lëvizjes.
“Ka disa arsye pse ky gjurmim i gishtave mund të mbështesë të mësuarit,” shpjegon Ginns. Një arsye mund të jetë se gishti e përqendron më mirë vëmendjen tonë në materialin mësimor. “Ne njerëzit mund të jemi të lidhur biologjikisht në atë mënyrë që t’i kushtojmë më shumë vëmendje asaj që është në zonën rreth duarve tona,” thotë studiuesi.
Shkencëtarët supozojnë se drejtimi me gisht mund t’i japë materialit mësimor një prioritet më të lartë në përpunimin nervor. Kjo mbështetet nga teoritë sipas të cilave ne mësojmë aftësi të rëndësishme evolucionare si të folurit, njohjen e objekteve ose fytyrave më lehtë dhe me prioritet më të madh. Përmbajtja kulturore, nga ana tjetër, e cila përfshin njohuritë shkollore, kërkon më shumë burime mendore.
