Edhe pse realizohen projekte të shumta për një jetë më të mirë të personave me aftësi të kufizuara, përsëri një pjesë e tyre vazhdojnë të kenë probleme të përditshme. Personat që përdorin karroca për shkak të sëmundjeve të ndryshme, ballafaqohen me mungesën tek disa institucione të akseseve. Por, ka familje të cilët kanë persona të kësaj kategorie që jetojnë në katet e larta. Është një problem me të vërtet i madh për këta persona, por edhe për anëtarët e familjes. Rasti i familjes Zaide më së miri pasqyron diskriminimin të personave me aftësi të kufizuara që përdorin karrocë
Albana Zaide është një nënë vetushqyese e cila ka tre fëmijë. Elifi është vajza e saj e dytë dhe ka 16 vjet. Ajo përdorën karrocën dhe nëna e saj së bashku me dy motrat e tjera për çdo ditë janë të detyruara meqë banesën e kanë në katin e katërt të zbresin plot 100 shkallë. Poashtu kur përfundojnë aktivitetet ditore për Elifin, ata përsëri kalojnë 100 shkallë të tjera për ta ngjitur Elifin në banesën e tyre. Albana Zaide thotë se edhe pse ka kërkuar shumë herë që t’i japin ndonjë banesë në katin e parë, kjo nuk ka ndodhur. “Jetoj në një ndërtesë kolektive për familjet me probleme sociale në Dibër. Para disa viteve mora një banesë në katin e katërt edhe pse ata që ndanin banesa e dinin se kam fëmijë që lëviz me karrocë. Kohëve të fundit kam informata se disa nga familjet që jetojnë në katin e parë, jetojnë në banesa të tjera. Kam kërkuar që të më ndahet një banesë në katin e parë por kjo nuk ka ndodhur. Meqë për shkaqe shëndetësore fëmija për lëvizje përdor karrocë, jemi të detyruar për çdo ditë që të hipim dhe zbresim Elifin nga kati i katërt deri në dalje të banesës. Kjo është një lodhje shumë e madhe”, thotë Arbana.
Ajo thotë se me qëllim që të shërojmë Elifin pata një përkrahje nga mediat por jo edhe nga institucionet dhe shoqatat që veprojnë në Dibër. “Grumbullova afro 20 mijë euro dhe u realizua një operim jashtë shtetit. Kemi probleme të shumta sociale, prandaj në kontinuitet kam kërkuar edhe një punë të rregullt. Për çudi nuk kam gjetur punë. Vazhdoj të kërkoj meqë jetojmë me ndihma sociale dhe një përkrahje materiale që u takon personave me aftësi të kufizuara. Ky është një diskriminim i vërtetë. Të jetosh me person me aftësi të kufizuar që përdor karroc, në katin e katërt dhe të jesh e papunë, është mëkat”, shprehet Albana dhe shton se shoqëria dhe shteti duhet patjetër që t’i mundësoj një jetë më të mirë. Ajo vazhdon të apeloj tek të gjithë institucionet që merren me këta problematika, meqë jo vetëm rasti i saj por ka edhe raste të tjera në Dibër të cilët meritojnë një vëmendje më të madhe. “Jam e detyruar të gjejë edhe punësime të përkohshme tek punëdhënës privat meqë nuk mund ta kalosh muajin me ndihma sociale. Ka shoqata të cilat ndajnë mjetet por ata janë të përkohshme. Nuk ka logjikë që një nënë vetushqyese të mos ketë përkrahje të institucioneve që veprojnë si në nivel lokal ashtu edhe në nivel qendrorë. Ne jemi kategori që kërkon përkrahje”, thotë Albana. /Kohamk/
