AGRON GJEKMARKAJ
Një habi e madhe u shfaq para nesh sapo mbërritëm në Kuvend. Një burrë i gjatë dhe një tjetër i shkurtër, këtë dallim e bëmë kur në këmbë u ngritëm, në anë të ndërtesës me nga një kokore të hirtë nga ato që mbante ushtria e kuqe në kokë, batanije mbi supe po ngroheshin pranë një zjarri bërë me zhumile. Madje kishin vënë një xhezve dhe zien kafe turke. Ishte Kosta i Gramozit dhe Linditës me Genc Gjonçajn.
Po ju more që dukeni si xhindër ç’bëni këtu? “Po ja ç’të themi – u gjegjën pothuaj njëzëri. – Deputetët e PS- kanë ardhur që mbrëmë. Ata janë strukur brenda, qajnë e lebetiten dhe pyesin a thua do dalim më gjallë nga këtu dhe stresin e mbysin me të ngrëna. Ne të dy si më trima falë edhe kronikës vendosëm të bëjmë roje në rast mësymjeje nga fanteria e kryezëvendës, liderit Muli. Si po vinë punët tha Genci, vetëm ne i kemi mbetur Babos besnikë që jetën e japim po partinë kurrë”. Nga cepi i syrit të majtë të Kostës u pa një lot, që u rrokullis si ortek drejt tokës.
Dy kallashnikollë i kishin mbështetur në mur. Aty kuptova fuqinë e besimit. Tensioni vibronte në ajër. Mungesa e Jorushit të Tabakëve ma bënte më përzhitur ekzistencën e më shumë se ajo pikëpyetja në e kishim merituar pikëllimin e saj sot, në të denjë ishim për mërzinë që mbështjellë e ka?! Në krah kisha Liderin që kërkon në perspektivë Gazin po nuk ishte e njëjta gjë. Jorushi është jeta, rruga dhe e vërteta.
Ajo nuk më qorton kurrë. Ai më pa vëngër, klithi “lufto aty se nuk të mbroj më kur luftëtarët e lirisë të të zhdëpin si oportunist! As Salianji s’të bën derman po nuk shtyve si dem Sukthi dhe ta marrësh gardën përpara”. U ktheva të shoh ku është ai viran po nuk e pashë, me lëshuan këmbët.
Nejse, mblodha veten dhe mërmërita “jam trim, jam trim do të luftoj deri në agim” dhe u turra. U hap fjala që gardistët do të na respektonin duke na qëlluar poshtë nga këmbët me putra. Që llaf i lig nuk ndodhi. Po një komandant i tyre qerratai na rraste duart ngado, “avash more ashik i thashë se nuk ndiej lezet nga duart e burrave, boll me gudulise, he të paçin sytë, nuk u bë gjithçka sadomë e gomorrë”.
Lefter Gështenja kërkonte me ngulm të hynte brenda. U drejtohej rojave, “jam Luli, më lini të hyj”. Polici fuste dorën në xhep, nxirrte një foto dhe i përgjigjej, “nuk je Luli se Tao vetëm për këtë burrin në resme ka dhënë urdhër që të hyjë lirshëm e me temenara, madje i ka kërkuar Babos që t’i vërë edhe muzikë e dy valltare, një para një pas që tunden ritmi, si tek samiti i diasporës ku patrioteve u bëhej syri thëngjill e çakerr, po Babo paskësh thënë bah nuk është ai për këto punë i ka zët gratë dhe ahengun”.
Deputeti ynë nuk ndalej “ore jam Luli” vazhdonte Lefkua, ai prapë dorën në xhep e fap foton e këq yrte, “ja ky ka flokë shumë, pis të zi, të lyer ti je gjysmë tullac”. Lefkua insistonte po mi zhgulën militantët e PD në rrugë, ç’të bëj?! Ai “jo, jo, shko behu si ky që kam në foto dhe eja”. Lefkua “po kush bëhet si ky mo burrë, eja me merr ç’të kem, me shpi e katandi po si ky nuk bëhem dot”! Dash Sula me përparëse të bardhë, stetoskop dhe një tufe qepe në krah na hijeshoi oborrin. Pyesnim veten jemi në ëndërr? Këta duan të na heqin Doktorin, ky vjen si Doktor.
Po Dashi ishte mbyllur në hermetizmin e tij simbolik dhe nuk jepte xhevap. Hymë brenda! Ç’të shihnim?! Salla e Parlamentit n gjante me një kapanon, dyshekë për tokë, Ismet Beqiri si përfaqësues i vegjëlisë flinte mbi dysheme, Baftua kishte shtruar byk dhe gërhiste, kanoçe, duhem sallami, firome grishe vërtiteshin pranë Klosit, hudhra e raki pranë Bujarit të Lushnjës si evlat rajaje, paçe plënsi te Xhemali, bishta cigaresh te Laerti dhe dy kupa të qarash plot. Vetëm pranë Mimi di Puccinit dhe Etildës ndihej një aromë dolçe, oaz profumi që trazohej herë pas here nga gromësirat e Nasipit si tufan. Më vonë Nasipi luajti një rol shumë destruktiv.
Ai një e dy na shfokusonte “erdhi Luli” dhe Gaz Bardhi brofte te dera kryesore. Apo nuk është i bëshëm ai Jezit. Çuçi e Toni luanin spathi me letra. Braçe me Xhafën domino. Eri ankohej “ti bën me hile gjithmonë” dhe kthente e pyeste Antonetën a “erdhën të këqijtë Ina me Elden më thuaj të fshihem”. “Të mbroj unë pa merak vazhdo lojën ti”. Damua kishte ndezur një puro e meditonte i heshtur si erdh kjo punë?! Tao kishte lyer dy feta bukë më gjalpë dhe reçel, i hante si i babëzitur nën shikimin e vuajtur të Ulsiut që po i shkonte goja lëng.
Çyrbja përtypte fara lule dielli pa fjalë. Bela gjithë natën ishte krehur dhe rezultati dukej. Niko, Ogerta dhe Tezja kishin bërë jatak pas banakut të qeverisë, pasi Margeriti u kishte premtuar që derën anësore e mbaj unë veç po kaluan mbi trupin tim atëherë s’ka më gjumë. Nikua dridhej “do më rrahin do më rrahin” Ogi i paskësh dhënë pak ilaç gjumi e ashtu gjumi e kishte këputur mes të çirrurave.
Elisa si xhind e motivuar nga Kongresi, ku Babo e nxori të hapte, ishte lidhur për karrigen e tij, lyer me benzinë dhe nëse e shihte pisk, fap flakën dhe as ndënjesa as ajo nuk do binin të gjallë në dorë të armikut. Ajo pagjumësi filxhan ia kishte bërë synë e zi. Arben Pëllumbi hapte me gojë dhe lëshonte një pasthirrme të pafajshme. Kryezëvendës Lideri na bëri me shenjë ta ndiqnim kur befas u shfaq, Babo hijerëndë si nata. Nuk i lëviste asnjë muskul. Të vetët vdiqën të gjithë njëherësh.
Vetëm Tao fliste me Lulin, “u nise, erdhe, ku je, Garda ka bërë kordon, mos më turpëro, kam dhënë fjalën që vjen, mos ma bëj këtë, të sjellim me një dron Bajraktar”? Ai nga ana tjetër i shkruante: “Jo, jo kam frikë nuk mundem, të lutem më fal, frika është njerëzore, Blerina me shkruan që më kanë zënë rreshtin. Meqenëse ra fjala, sa gocë e mirë ajo edhe darkat na i paguan në Strasburg kur jemi delegacion”.
Tao vazhdonte “Eja je në besën time, Babo më ka thënë mos harxho kohë me atë, por unë i kam premtuar, mos ma bëj këtë, të mos votojmë kundër Doktorit vetëm ne socialistët?!”. Luli ia kthente “Blerina më shkruan po me presin me miell, unë sa i kam lyer flokët, madje parukierja uli qepenat që të m’i bënte fije për fije, kanë marrë dhe bojë e veze, ku të mbytem unë i ziu?”.
Tao “më turpërove që mos pafsh më ditë të bardhë, vulën ta dhashë që mos e gëzofsh, tek ambasadoret të mbroj, këta të ish-partisë tënde i ndëshkoj, ç’të bej më”? Ai “Kam frikë vëlla, kam frikë bëma kabull”. Pas kësaj seance, Doktori që vjen nga historia po shkon drejt së panjohurës e pas tij gjithë opozita. /Panorama/
